ฉันสอนโรงเรียนเชียงคำวิทยาคม อยู่ 3 ปี
ในปี 2516  ฉันก็ลาออกไปเรียนต่อที่
วิทยาลัยวิชาการศึกษาพิษณุโลก ภาคค่ำ 
เรียนไปด้วยสอนหนังสือโรงเรียนเอกชนไปด้วย
ครั้งแรกสอนที่โรงเรียนศึกษาวิทยา ได้ 600 บาท ต่อเดือน 
ต่อมาพี่ติ๋มเจ้าของโรงเรียนชื่นนิยมวิทยาตะพานหิน
เรียนห้องเดียวกันมาชวนไปสอนคณิตศาสตร์ ชั้น ม.ศ.3
ให้ 900 บาท ฉันดีใจมาก สอนได้หรือไม่ได้ค่อยว่ากัน
เอาเงินไว้ก่อน ในที่สุดสอนได้   โดยใช้วิธีท่องเอาเป็นข้อ ๆ
เพราะห้องพักอยู่ชั้นบน ห้องเรียนอยู่ชั้นล่าง สบายมาก
อธิบายไป 1 ข้อ ช้า ๆ เน้น ๆ
ถ้าสอนเร็วกลัวสอนข้ามบรรทัดที่ท่องไว้
เข้าใจมั้ย  เข้าใจค่า เข้าใจครับ  (แต่ครูไม่เข้าใจหรอก )
ถ้าเข้าใจแล้วทำแบบฝึกหัด  2 ข้อ
ขณะที่นักเรียนทำแบบฝึกหัด
ครูก็ขึ้นไปท่องมาอีก 1 ข้อ เป็นอย่างนี้มาตลอด  

นักเรียนกลับชมว่าครูสอนดี สอนเข้าใจ (แต่ครูไม่เข้าใจหรอกง่ะ) 
ยิ่งสอนการพิสูจน์เอกลักษณ์ สอนตามท่องมาเด๊ะ ๆ
มีการเน้นเสียงดัง ๆ ด้วยว่าให้ทำเฉพาะด้านนี้
ด้านโน้นอย่าไปคุยมัน (หน่าตาเฉยคำเมืองแท้ ๆ อิอิ)
นอกจากคณิตศาสตร์แล้วยังสอนนาฏศิลป์อีก อันนี้ไม่ท่อง
 ในที่สุดไม่ไหวเหนื่อยกับการท่องเอ๊ยเหนื่อยกับเดินทางมาเรียน
มศว.พิษณุโลก (เปลี่ยนจาก ว.ศ. เป็น มศว.) เรียนภาคค่ำเลิก 4 ทุ่ม
ต้องรีบไปรอรถไฟรถเร็ว 4 ทุ่ม รถไฟมาต้องรีบโยนกระเป๋าหนังสือ
ไปจองที่นั่ง แล้วรีบวิ่ง ๆ ขึ้นรถไฟ
เพื่อนฉัน นางสาวงิ้ม  แซ่โง้ว นางสาวนัษนันท์   บุญญวิทยาวัฒน์)
งิ้มเดินทางจากเชียงคำไปเยี่ยมฉันไปเห็นฉันผจญภัย
งิ้มถึงกับร้องไห้ ฉันก็ได้แต่ปลอบว่า มิ...เหยชีวิตต้องสู้เนาะ